Mada Clinics Madagaskar
Blijf op de hoogte en volg Anne
19 Februari 2015 | Madagascar, Antsiranana
Alweer 2 weken gewerkt op Mada Clinics en wat een avontuur is het. Ik ben bijzonder dankbaar om onderdeel te zijn van deze organisatie. Ze doen echt prachtig werk. Al is de organisatie niet perfect, wat er neer gezet wordt is erg bijzonder.
Ik ben nu weer even in Diego om een nieuwe vracht medicatie op te halen, en veel extra materialen zoals heel veel alcohol, scalpel. Ook kopen we meer soorten medicatie zodat er meer dingen behandeld kunnen worden.
Om de Mada clinics te bereiken gaan we met een busje vanuit Diego. We gaan met z’n 4en: Ben, Angie, Tara en ik. Het is krap, gevalletje: hoeveel mensen passen er in 1 busje. Een baby op je schoot en iedereen zit totaal klem. Daarnaast moet ik ook erg wennen aan de lichaamsgeur van mensen. De rijstijl is lomp doordat er zoveel gaten in de weg zitten dat ik me afvraag of het zonder asfalt niet beter zou zijn. De hele bus kauwt op qat bladeren, en de takken gaan van voor naar achteren. Ook ik probeer wat bladeren, een vieze bittere smaak waar je wel even een beetje licht van wordt in je hoofd. Als we aankomen regent het enorm. Het is nog steeds regenseizoen. Het dorp Ademove is arm. Dat zie, voel en merk je aan alles, kinderen en volwassen die ondervoed zijn, weinig verzorging, de hutjes waarin ze wonen, de viezigheid op straat en de blik in mensen hen ogen.
We beginnen aan de grote tocht de berg op, Nono haalt ons op. Hij is de vertaler van de kliniek. Ben gaat met de ox kar, deze koeien met een vetbult zijn de paarden hier. In het dorp worden we door iedereen vriendelijk begroet. We klimmen, wandelen door flinke glibberige modder en steken een rivier over waar voor het oversteken moeten uitkijken voor eventuele krokodillen. Echt een prachtig landschap. 7 km is de tocht die we in 2 uur afleggen.
Maventibao is een dorp met 150 inwoners en alle inwoners leven van minder dan 1 euro per dag. De ongelijkheid in de wereld is echt bizar en realiteit is erg droevig. De kliniek wat eigenlijk niet echt een kliniek is maar meer een health post en een school is samen met de hutjes van Ben, papa en mama Flaffy, Nono en dr. Daniel en onze hutjes afgezonderd van het dorp d.m.v. een hekje. We worden welkom ontvangen door de bewoners in het dorp en een stel uit Engeland. Ze zijn al 2 weken hier en hebben alleen maar regen gehad. We kunnen direct aanschuiven voor het avondeten. Het smaakt heerlijk. We eten gezamenlijk in een hut waar ook gekookt wordt op hout met grote pannen. Ik slaap samen met Angie in een hut en onze eerste nacht is nogal gebroken. Het bed was nog niet af maar dat was iedereen even vergeten. Gelukkig kon het snel opgelost worden. Het slapen is heerlijk tussen alle natuur geluiden.
De volgende dag was de vuurdoop. We gaan met z’n 4en naar Ademove. Het medische team bestaande uit Hannah, Dr. Daniel, Nono en ik lopen de 7 km weer naar beneden en steken de rivier over. Daarna lopen we nog een km door naar de health post. Onderweg krijg ik al veel informatie van Hannah, zij is arts in Engeland. Van ver zien we de vele mensen wachten voor medische hulp.
We pakken de medicatie uit en starten met de consulten. De ruimte is klein en we zitten op de grond. Voor uiteenlopende problemen komen mensen: veel SOA’s, malaria, wormen, huidaandoeningen, zwangere vrouwen, wonden, ondervoeding, hoge bloeddruk, grote uitgeholde wangen door het kauwen van qat, ademhalingsproblemen en anticonceptie. Met name het laatste is de specialiteit van Dr. Daniel. Hij is een dokter op geheel eigen wijze en zet maar al te graag de prikpil in jonge vrouwenbillen. Vraagt weinig en doet weinig onderzoek maar schrijft wel zo wat voor. Een hele andere kijk op gezondheidszorg. Ik krijg al snel de indruk dat Nono meer vaardigheden heeft doordat hij al 7 jaar lang vertaler is voor alle vrijwilliger dokters en verpleegkundigen. We werken 8 uur non stop tot alle patiënten gezien zijn, ik kijk vooral mee en vraag een boel. We zijn volledig door onze medicatievoorraad heen en uitgeput. Het is al donker, en we vervolgen onze reis in het donker weer naar Maventibao. Een hele uitdaging. Ik voel mij gelukkig veilig.
De dagen zijn indrukwekkend en beginnen bij zonsopkomst. Ik bekijk in de ochtend de zonsopkomst , start iedere ochtend met yoga en loop een km om water te halen. We gaan gezamenlijk ontbijten met een soort naturel oliebollen en rijst. Ik leer veel van Hannah in de kliniek en doe ervaring op met het onderzoeken van kinderen, luisteren naar longen, diagnosen stellen en medicatie voorschrijven. Het is allemaal best ingewikkeld en ontzettend veel. Ook al zijn de behandelingen die aangeboden worden beperkt. Er zijn hier een aantal boeken waar we op terug kunnen vallen, dus dat is erg fijn. In de middag eten we weer rijst en houden we een siësta, ik ben toch niet zo’n slaper in de middag dus stort ik me vaak op een wandeling, lezen van boeken of het knuffelen met Ray, de lemuur van Ben, of de kinderen uit het dorp komen gezellig buurten. De wandelingen hier zijn geweldig in de bergen. Wat een prachtig uitzicht over tropische regenwoud en ondanks het vele gekapte bos mooie kale vlakten. Het leven is langzaam en eenvoudig. Voor het avondeten staat er een emmer met warm water klaar. In de buitenlucht tussen de gedroogde bananen bladeren die een prima beschutting geven tijdens zonsondergang was ik mijzelf schoon. Wat oef die lichaamsgeur van ons allemaal is niet te zuinig, we beginnen steeds meer Madagassisch te worden. Mijn normale graadmeter voor wat schoon is en niet, is volledig flexibel hier. Ik ben vies en m’n spullen zijn smerig. Soms heb ik geluk en komt er langzaam en gecontroleerd een kameleon voorbij. Wat een prachtige uitzonderlijke dieren zijn dat. Na het eten wat weer bestaat uit rijst en rijstwater gaan we naar bed. De zon is dan net onder. Soms kopen we een three horses bier en kijken naar de sterren…
Ik ben nu weer even in Diego om een nieuwe vracht medicatie op te halen, en veel extra materialen zoals heel veel alcohol, scalpel. Ook kopen we meer soorten medicatie zodat er meer dingen behandeld kunnen worden.
Om de Mada clinics te bereiken gaan we met een busje vanuit Diego. We gaan met z’n 4en: Ben, Angie, Tara en ik. Het is krap, gevalletje: hoeveel mensen passen er in 1 busje. Een baby op je schoot en iedereen zit totaal klem. Daarnaast moet ik ook erg wennen aan de lichaamsgeur van mensen. De rijstijl is lomp doordat er zoveel gaten in de weg zitten dat ik me afvraag of het zonder asfalt niet beter zou zijn. De hele bus kauwt op qat bladeren, en de takken gaan van voor naar achteren. Ook ik probeer wat bladeren, een vieze bittere smaak waar je wel even een beetje licht van wordt in je hoofd. Als we aankomen regent het enorm. Het is nog steeds regenseizoen. Het dorp Ademove is arm. Dat zie, voel en merk je aan alles, kinderen en volwassen die ondervoed zijn, weinig verzorging, de hutjes waarin ze wonen, de viezigheid op straat en de blik in mensen hen ogen.
We beginnen aan de grote tocht de berg op, Nono haalt ons op. Hij is de vertaler van de kliniek. Ben gaat met de ox kar, deze koeien met een vetbult zijn de paarden hier. In het dorp worden we door iedereen vriendelijk begroet. We klimmen, wandelen door flinke glibberige modder en steken een rivier over waar voor het oversteken moeten uitkijken voor eventuele krokodillen. Echt een prachtig landschap. 7 km is de tocht die we in 2 uur afleggen.
Maventibao is een dorp met 150 inwoners en alle inwoners leven van minder dan 1 euro per dag. De ongelijkheid in de wereld is echt bizar en realiteit is erg droevig. De kliniek wat eigenlijk niet echt een kliniek is maar meer een health post en een school is samen met de hutjes van Ben, papa en mama Flaffy, Nono en dr. Daniel en onze hutjes afgezonderd van het dorp d.m.v. een hekje. We worden welkom ontvangen door de bewoners in het dorp en een stel uit Engeland. Ze zijn al 2 weken hier en hebben alleen maar regen gehad. We kunnen direct aanschuiven voor het avondeten. Het smaakt heerlijk. We eten gezamenlijk in een hut waar ook gekookt wordt op hout met grote pannen. Ik slaap samen met Angie in een hut en onze eerste nacht is nogal gebroken. Het bed was nog niet af maar dat was iedereen even vergeten. Gelukkig kon het snel opgelost worden. Het slapen is heerlijk tussen alle natuur geluiden.
De volgende dag was de vuurdoop. We gaan met z’n 4en naar Ademove. Het medische team bestaande uit Hannah, Dr. Daniel, Nono en ik lopen de 7 km weer naar beneden en steken de rivier over. Daarna lopen we nog een km door naar de health post. Onderweg krijg ik al veel informatie van Hannah, zij is arts in Engeland. Van ver zien we de vele mensen wachten voor medische hulp.
We pakken de medicatie uit en starten met de consulten. De ruimte is klein en we zitten op de grond. Voor uiteenlopende problemen komen mensen: veel SOA’s, malaria, wormen, huidaandoeningen, zwangere vrouwen, wonden, ondervoeding, hoge bloeddruk, grote uitgeholde wangen door het kauwen van qat, ademhalingsproblemen en anticonceptie. Met name het laatste is de specialiteit van Dr. Daniel. Hij is een dokter op geheel eigen wijze en zet maar al te graag de prikpil in jonge vrouwenbillen. Vraagt weinig en doet weinig onderzoek maar schrijft wel zo wat voor. Een hele andere kijk op gezondheidszorg. Ik krijg al snel de indruk dat Nono meer vaardigheden heeft doordat hij al 7 jaar lang vertaler is voor alle vrijwilliger dokters en verpleegkundigen. We werken 8 uur non stop tot alle patiënten gezien zijn, ik kijk vooral mee en vraag een boel. We zijn volledig door onze medicatievoorraad heen en uitgeput. Het is al donker, en we vervolgen onze reis in het donker weer naar Maventibao. Een hele uitdaging. Ik voel mij gelukkig veilig.
De dagen zijn indrukwekkend en beginnen bij zonsopkomst. Ik bekijk in de ochtend de zonsopkomst , start iedere ochtend met yoga en loop een km om water te halen. We gaan gezamenlijk ontbijten met een soort naturel oliebollen en rijst. Ik leer veel van Hannah in de kliniek en doe ervaring op met het onderzoeken van kinderen, luisteren naar longen, diagnosen stellen en medicatie voorschrijven. Het is allemaal best ingewikkeld en ontzettend veel. Ook al zijn de behandelingen die aangeboden worden beperkt. Er zijn hier een aantal boeken waar we op terug kunnen vallen, dus dat is erg fijn. In de middag eten we weer rijst en houden we een siësta, ik ben toch niet zo’n slaper in de middag dus stort ik me vaak op een wandeling, lezen van boeken of het knuffelen met Ray, de lemuur van Ben, of de kinderen uit het dorp komen gezellig buurten. De wandelingen hier zijn geweldig in de bergen. Wat een prachtig uitzicht over tropische regenwoud en ondanks het vele gekapte bos mooie kale vlakten. Het leven is langzaam en eenvoudig. Voor het avondeten staat er een emmer met warm water klaar. In de buitenlucht tussen de gedroogde bananen bladeren die een prima beschutting geven tijdens zonsondergang was ik mijzelf schoon. Wat oef die lichaamsgeur van ons allemaal is niet te zuinig, we beginnen steeds meer Madagassisch te worden. Mijn normale graadmeter voor wat schoon is en niet, is volledig flexibel hier. Ik ben vies en m’n spullen zijn smerig. Soms heb ik geluk en komt er langzaam en gecontroleerd een kameleon voorbij. Wat een prachtige uitzonderlijke dieren zijn dat. Na het eten wat weer bestaat uit rijst en rijstwater gaan we naar bed. De zon is dan net onder. Soms kopen we een three horses bier en kijken naar de sterren…
-
01 Maart 2015 - 15:06
Jantine En Nils :
Hee schat!! klinkt goed allemaal hoor! Lekker genieten daar en we spreken elkaar snel weer xx -
01 Maart 2015 - 18:57
Greetje Van Gelder:
Hallo Anne,
Leuk,om iets van je te horen. Je hebt wek een echt avontuur en leert zo heel veel! Nog heel veel succes en plezier.
Greetje van Gelder -
01 Maart 2015 - 20:29
Gusta:
he Anne leuk om je ervaringen te lezen .heel veel plezier nog daar en sterkte
Groetjes Gusta -
01 Maart 2015 - 22:19
Janine:
hey hallo,
Ik zag een link voorbij komen op Facebook en ik dacht... Dat gaan we eens even lezen!! Wat leuk heb je het geschreven en wat mooi om te lezen wat je allemaal doet! Het klinkt allemaal verweg en onvoorstelbaar wat je schrijft. De wereld is inderdaad oneerlijk! Ik ga zeker weer lezen als je schrijft!!!
Veel succes en plezier!!!
Groetjessss -
02 Maart 2015 - 11:57
Alie De Boer:
Hallo Anne,
Wat een wereld waar je nu in zit met alle mooie en minder mooie dingen.Als ik lees van de wandelingen om ergens te komen dan is je hardlopen hier niet voor niets geweest. Je kunt weer een ervaring in je lijst erbij zetten.Veel plezier verder Groetjes Alie en Jan -
02 Maart 2015 - 22:16
Gertrude:
Hej meis! klinkt als een bijzondere, overweldigende, fantastische ervaring. Voor in je rugzak! Geniet intens! -
03 Maart 2015 - 20:13
Marina:
Hey Anne,
Wat leuk en fijn om wat van je te horen. Wat een verhaal, prachtig en indrukwekkend. Je kunthet mooi verwoorden, een nog niet ontdekt talent?
En wat een wereld van verschil met onze westerse verwende maatschappij! Ongelofelijk wat je meemaakt en leert daar in Madagascar. Hopelijk vindt je nog vaak de tijd om ons mee te laten genieten van je belevenissen daar, ik kijk er in ieder geval naar uit. Geniet ervan Anne en pas op jezelf! Groet Marina -
05 Maart 2015 - 08:34
Jissie:
Lieve Anne. Wat een verhaal!! Wat een andere samenleving en groot contrast met de welvaart hier. Zeer nobel dat jij je inzet daar. Hopelijk blijft mevr Flaffy goed voor je zorgen, zodat jij weer voor je patiënten kan zorgen. Sterkte Anne en blijf genieten van dit avontuur. Mora mora......Lieve groet Jissie. -
06 Maart 2015 - 12:47
Geanne:
Hallo Anne,
Ik logeer weer een week in Blokzijl en ben zojuist bij je moeder op de koffie geweest. Was erg gezellig en ze heeft me veel over jouw reis en werk verteld. Wat mooi zeg !!
Ik heb bewondering voor je. Dat je gaat voor wat je wilt en belangrijk vindt in het leven. En hiervoor al je talenten, vaardigheden en persoonlijke kwaliteiten zo goed weet in te zetten.
Geniet, leer en ervaar (en blijf goed voor jezelf zorgen), Geanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
