op reis
Blijf op de hoogte en volg Anne
24 Maart 2015 | Madagascar, Antsiranana
Deel 1 van moventibao zit erop. Ik heb besloten om samen met Angie Sam en Hannah te gaan reizen. Ik kan goed met ze opschieten en omdat ik verwacht dat alleen reizen lastig is. Het is ook een kleine vlucht van mada clinics. Alle vrijwilligers vertrekken dus dat betekend alleen met Ben en Nono, die verliefd op mij is. Het klinkt mij dus als een win won situatie.
Ben is een zeer aparte man met wel een goed hart. Hij heeft mada clinics opgebouwd en dat is een prachtige prestatie. Hij heeft hiervoor jaren lang in het leger gezeten in Myanmar, en moest kindersoldaten ronselen. Ik heb het idee dat het opzetten van mada clinics een goed maak poging. Hij heeft erg veel narcistische trekken en dat bots nog al eens met mijn ideeën. Tot nu toe heb ik mij nog aardig koest kunnen houden en vaak tot 10 geteld. Dit blijft een uitdaging.
We starten in ramena. Het is een prachtig kustplaats met prachtige witte stranden waar je de heerlijkste vis en inktvis kunt eten. We gaan naar stranden waar we de enige zijn met overal (veelal dood of beschadigd) koraal.
Het zijn dagen om heerlijk tot rust te komen. Ik ontmoet Steve daar die verteld mij al eerder gezien te hebben en een energierijke connectie voelt. Ik ben wantrouwend. Hij is een kunstenaar en wil graag dat ik z'n werk kom bewonderen. Waar Angie en Ik besluiten om met hem mee te gaan krijgen we direct een bodypaint tattoo en we spreken over tattoages. Ik heb een mooie tattoo afbeelding gevonden en hij gaat hem voor mij tekenen. Hoe bijzonder en uniek. We verblijven in een leuke plek waar we aangevallen worden door alle muggen. We drinken wijn, doen het rustig aan en maken een 'open' reisplan. Een open plan waar alles nog gewijzigd kan worden en niets vast staat. Tijdens ons verblijf in ramena worden we gevolgd door 3 honden die zelfs voor ons verblijf slapen. In de avonduren is ramena niet de veiligste plek en beschermen voor mijn gevoel de honden ons. We vieren vrouwendag in ramena, genieten van het eten en laten onze fantasieën los over de reis en ervaren de wilde zee tijdens volle maan. 4 dagen later vertrekken we en beginnen onze tocht naar ambanja. Het duurt 10 uur voordat we arriveren. Waarvan 2 uur door de stad om mensen te verzamelen, en als je denkt dat er niemand meer past komt er nog 2 personen in. Het is veel gehobbel en geslinger. Onderweg worden we vaak aangehouden door qat kauwende politieagenten die naar binnen kijken en zie dan 4 banken bepakt met mensen, geven een goed keurend knikje en we mogen weer verder rijden.
Ambanja is niet echt bijzonder, veel taxi fietsen wat mij herinnerd aan Azië. we besluiten de volgende dag dan ook naar Maromandia te gaan. Dichtbij is een national park. Het park is daar sinds 2007 alleen is het 'kantoor' bewoond door een familie en de schipper van het park verteld dat het nieuwe kantoor 5 km lopen is. Hij wijst ons de weg naar een schattig hotel van lokale mensen. De schipper is een grote kerel uit Brazilië met roze rubberen zwemschoenen. Het nieuwe kantoor gefinancierd door de Europese unie en ziet er indrukwekkend uit, beetje misplaatst als je het mij vraagt. We beginnen een avontuur te plannen. Hannah en Sam vertalen, dat vind ik soms wel lastig omdat je het gevoel hebt dat je niet echt 'bij hoort'. Vervolgens halen we op de markt en halen voor 3 dagen boodschappen.
De volgende ochtend vertrekken we naar nosy vanilla. Een prachtige tocht met een speedboot (ook gefinanceerd door de eu) onderweg zien we dolfijnen. Het eiland blijkt niet zo onbewoond te zijn als gezegd, maar er is een verlaten strand waar we de tenten opzetten. Woaw! Het is al heet en het is er prachtig. We lopen naar andere kant van het eiland om koksnoten te halen. Behendig klimt een man hoog in de boom. Ik kan mij niet voorstellen om hier te leven. Je kunt zo ver kijken dat zee en de lucht niet meer te onderscheiden zijn qua kleur. Verder kijken kun je niet. Het lijkt de eindeloze wereld. Ik ga met m'n duikbrilletje de zee in en zie prachtig koraal. Oh kan niet wachten om weer te gaan duiken.
Die avond eten we verse vis gebakken op ons kampvuur met rijst, hoe verrassend ;-) en kijken we naar de sterren. Het is helder, we drinken rum met limoen en suiker. wanneer de wolken de lucht betrekken is het 21:00 uur als ik m'n tent in duik. 2 uur later word ik wakker van natte voeten en ook m'n hoofd is nat. Alles is nat en ik weet mijn spullen in veiligheid te brengen door er een soort van op te gaan liggen. De gehuurde pop up tent is niet waterproof. Het wordt een natte nacht met de spullen opgestapeld op mijn lichaam. Verrassend genoeg slaap ik best goed.
Na zonsopkomst vetrekken we vroeg naar amfa. Dit is op het vaste land ongeveer 2 uur met de speedboot. Wat geweldig en fijn om zo dichtbij de zee te zijn. Aangekomen op het vaste land is 10 km bergopwaarts (niet al te stijl, gelukkig) om in het tropisch regenwoud te komen. Daar ontmoeten we de gids die ons na wat eten direct meeneemt het bos in het is namelijk etenstijd voor de lemuren. Er zijn 3 verschillende soorten in het bos en er spotten er 2 rassen. Waaronder de lemur met blauwe ogen. Dit zijn de enige primaten naast mensen met blauwe ogen. Het vrouwtje is groter en is dominant. Ze zitten hoog in de bomen om elkaar te ontvlooien en zijn behendige springers. We zien veel spinnen, kameleons en vogels. Echt een leuke tocht! Die avond koken we en speel ik domino met de gids. We praten (gebrekkig) over het reachsearch centrum niet ver van deze plek en spreken af om het de volgende dag op de terugweg naar de boot het centrum te bezoeken. De volgende dag vetrekken we alweer, het gaat allemaal snel en de huur van de boot is erg duur, dus wat extra dagen zit er niet in. In het reachsearch centrum, middenin Het bos vangen ze zieke lemuren op en behandelen ze, daarnaast studeren ze de populatie. Iedere jaar in november geven ze de lokale mensen educatie over het uitsterven van de lemuren. Dit volledig gefinancierd door de eu. Ik mag terug komen in het reasearch centrum als ik wil om te helpen. Wie weet!
We stappen in de boot en zijn nog op tijd om te vertrekken met vloed. Op naar een nieuwe plek met nieuwe mensen en nieuwe sferen. Het reizen is geweldig en wat heb ik het gemist. Het is een fijn gevoel je te kunnen redden maakt niet uit waar je bent. Te kunnen vertrouwen op je eigen gevoelens, en er (opnieuw) achter te komen hoe flexibeler en open minded ik ben hoe fijner in je vel je zit. Ik heb alleen een tas en mijzelf met geld en ben onderweg waarvan de bestemming onbekend is. Ik zit nog veel in mijn hoofd met gedachten en probeer die elke dag meer los te laten. Wat liever worden voor mijzelf is wat ik graag wil bereiken. M'n gezondheid is goed, al wel wat heel wat bloed minder door alle muggenbeten maar enkele dag dankbaar de 'betonnen maag' van m'n moeder.
Ben is een zeer aparte man met wel een goed hart. Hij heeft mada clinics opgebouwd en dat is een prachtige prestatie. Hij heeft hiervoor jaren lang in het leger gezeten in Myanmar, en moest kindersoldaten ronselen. Ik heb het idee dat het opzetten van mada clinics een goed maak poging. Hij heeft erg veel narcistische trekken en dat bots nog al eens met mijn ideeën. Tot nu toe heb ik mij nog aardig koest kunnen houden en vaak tot 10 geteld. Dit blijft een uitdaging.
We starten in ramena. Het is een prachtig kustplaats met prachtige witte stranden waar je de heerlijkste vis en inktvis kunt eten. We gaan naar stranden waar we de enige zijn met overal (veelal dood of beschadigd) koraal.
Het zijn dagen om heerlijk tot rust te komen. Ik ontmoet Steve daar die verteld mij al eerder gezien te hebben en een energierijke connectie voelt. Ik ben wantrouwend. Hij is een kunstenaar en wil graag dat ik z'n werk kom bewonderen. Waar Angie en Ik besluiten om met hem mee te gaan krijgen we direct een bodypaint tattoo en we spreken over tattoages. Ik heb een mooie tattoo afbeelding gevonden en hij gaat hem voor mij tekenen. Hoe bijzonder en uniek. We verblijven in een leuke plek waar we aangevallen worden door alle muggen. We drinken wijn, doen het rustig aan en maken een 'open' reisplan. Een open plan waar alles nog gewijzigd kan worden en niets vast staat. Tijdens ons verblijf in ramena worden we gevolgd door 3 honden die zelfs voor ons verblijf slapen. In de avonduren is ramena niet de veiligste plek en beschermen voor mijn gevoel de honden ons. We vieren vrouwendag in ramena, genieten van het eten en laten onze fantasieën los over de reis en ervaren de wilde zee tijdens volle maan. 4 dagen later vertrekken we en beginnen onze tocht naar ambanja. Het duurt 10 uur voordat we arriveren. Waarvan 2 uur door de stad om mensen te verzamelen, en als je denkt dat er niemand meer past komt er nog 2 personen in. Het is veel gehobbel en geslinger. Onderweg worden we vaak aangehouden door qat kauwende politieagenten die naar binnen kijken en zie dan 4 banken bepakt met mensen, geven een goed keurend knikje en we mogen weer verder rijden.
Ambanja is niet echt bijzonder, veel taxi fietsen wat mij herinnerd aan Azië. we besluiten de volgende dag dan ook naar Maromandia te gaan. Dichtbij is een national park. Het park is daar sinds 2007 alleen is het 'kantoor' bewoond door een familie en de schipper van het park verteld dat het nieuwe kantoor 5 km lopen is. Hij wijst ons de weg naar een schattig hotel van lokale mensen. De schipper is een grote kerel uit Brazilië met roze rubberen zwemschoenen. Het nieuwe kantoor gefinancierd door de Europese unie en ziet er indrukwekkend uit, beetje misplaatst als je het mij vraagt. We beginnen een avontuur te plannen. Hannah en Sam vertalen, dat vind ik soms wel lastig omdat je het gevoel hebt dat je niet echt 'bij hoort'. Vervolgens halen we op de markt en halen voor 3 dagen boodschappen.
De volgende ochtend vertrekken we naar nosy vanilla. Een prachtige tocht met een speedboot (ook gefinanceerd door de eu) onderweg zien we dolfijnen. Het eiland blijkt niet zo onbewoond te zijn als gezegd, maar er is een verlaten strand waar we de tenten opzetten. Woaw! Het is al heet en het is er prachtig. We lopen naar andere kant van het eiland om koksnoten te halen. Behendig klimt een man hoog in de boom. Ik kan mij niet voorstellen om hier te leven. Je kunt zo ver kijken dat zee en de lucht niet meer te onderscheiden zijn qua kleur. Verder kijken kun je niet. Het lijkt de eindeloze wereld. Ik ga met m'n duikbrilletje de zee in en zie prachtig koraal. Oh kan niet wachten om weer te gaan duiken.
Die avond eten we verse vis gebakken op ons kampvuur met rijst, hoe verrassend ;-) en kijken we naar de sterren. Het is helder, we drinken rum met limoen en suiker. wanneer de wolken de lucht betrekken is het 21:00 uur als ik m'n tent in duik. 2 uur later word ik wakker van natte voeten en ook m'n hoofd is nat. Alles is nat en ik weet mijn spullen in veiligheid te brengen door er een soort van op te gaan liggen. De gehuurde pop up tent is niet waterproof. Het wordt een natte nacht met de spullen opgestapeld op mijn lichaam. Verrassend genoeg slaap ik best goed.
Na zonsopkomst vetrekken we vroeg naar amfa. Dit is op het vaste land ongeveer 2 uur met de speedboot. Wat geweldig en fijn om zo dichtbij de zee te zijn. Aangekomen op het vaste land is 10 km bergopwaarts (niet al te stijl, gelukkig) om in het tropisch regenwoud te komen. Daar ontmoeten we de gids die ons na wat eten direct meeneemt het bos in het is namelijk etenstijd voor de lemuren. Er zijn 3 verschillende soorten in het bos en er spotten er 2 rassen. Waaronder de lemur met blauwe ogen. Dit zijn de enige primaten naast mensen met blauwe ogen. Het vrouwtje is groter en is dominant. Ze zitten hoog in de bomen om elkaar te ontvlooien en zijn behendige springers. We zien veel spinnen, kameleons en vogels. Echt een leuke tocht! Die avond koken we en speel ik domino met de gids. We praten (gebrekkig) over het reachsearch centrum niet ver van deze plek en spreken af om het de volgende dag op de terugweg naar de boot het centrum te bezoeken. De volgende dag vetrekken we alweer, het gaat allemaal snel en de huur van de boot is erg duur, dus wat extra dagen zit er niet in. In het reachsearch centrum, middenin Het bos vangen ze zieke lemuren op en behandelen ze, daarnaast studeren ze de populatie. Iedere jaar in november geven ze de lokale mensen educatie over het uitsterven van de lemuren. Dit volledig gefinancierd door de eu. Ik mag terug komen in het reasearch centrum als ik wil om te helpen. Wie weet!
We stappen in de boot en zijn nog op tijd om te vertrekken met vloed. Op naar een nieuwe plek met nieuwe mensen en nieuwe sferen. Het reizen is geweldig en wat heb ik het gemist. Het is een fijn gevoel je te kunnen redden maakt niet uit waar je bent. Te kunnen vertrouwen op je eigen gevoelens, en er (opnieuw) achter te komen hoe flexibeler en open minded ik ben hoe fijner in je vel je zit. Ik heb alleen een tas en mijzelf met geld en ben onderweg waarvan de bestemming onbekend is. Ik zit nog veel in mijn hoofd met gedachten en probeer die elke dag meer los te laten. Wat liever worden voor mijzelf is wat ik graag wil bereiken. M'n gezondheid is goed, al wel wat heel wat bloed minder door alle muggenbeten maar enkele dag dankbaar de 'betonnen maag' van m'n moeder.
-
25 Maart 2015 - 09:33
Jeannet:
Hoi Anne,
Net samen met To je stuk gelezen. Wat een verhaal zeg. Ik ben erg jaloers!!!!!
Wat kan ik me voorstellen dat je het ontzettend naar je zin hebt. Dat werken bij de Lemuren lijkt mij ook wel wat. Alhoewel wijn drinken bij een heldere sterrenhemel ook prima klinkt. Die sterrenhemel is er in Lochem ook hoor. Nu we 'buiten' wonen genieten wij daar ook steeds meer van.
In de zomervakantie gaat Nynke 1 week stage lopen in Kenia bij een ziekenhuis/school/weeshuis. Sanne en ik gaan haar dan ophalen. Voor ons zit er dus ook een mooie reis aan te komen.
Ik ben benieuwd hoe het werken je straks weer zal bevallen. Ik zal je blog volgen.
Tot gauw. -
25 Maart 2015 - 10:26
Greetje Van Gelder:
Fijn , om weer wat te horen.Je maakt wel wat mee,kun je veel verhalen schrijven! Succes verder hoor en tot het volgende verhaal. -
25 Maart 2015 - 19:04
Ruth Eigenraam:
Hee Anne van der Wijkverpleegkundige ;)!
Ik krijg steeds mailtjes van jou in mijn inbox haha! Maar erg leuk om je verhalen te lezen. Erg herkenbaar ook!
Geniet er van en ik lees je volgende verhaal wel weer.
Liefs. -
25 Maart 2015 - 20:23
Carla:
Wat leuk allemaal! En dan ook nog in een, door de EU gesponsorde, speedboot! Nog heel veel plezier toegewenst van Ben en mij. Xx -
02 April 2015 - 13:38
Joop Bos:
Hoi Anne ,
Het was al weer een tijdje geleden dat ik je zag en dus dacht ik al , zou alweer vertrokken zijn?
Toe ik je moeder sprak vertelde ze dat op Madagaskar zat . In je reisverslagen lees ik dat je het
naar je zin hebt , en dat doet me veel genoegen . Ik denk dat Oma heel trots op je is , dat dit
allemaal doet met je volledige inzet en zo heel goed vrijwillergerswerk verricht .
Geniet ervan , wees voorzichtig en kom weer gezond terug .
Hartelijke groet
Joop -
08 April 2015 - 00:27
Dennis Berends:
Ik was helemaal vergeten dat je een blog bijhield Anne! Maar ik ben helemaal bij.. Goed bezig daar en leuk te lezen dat het allemaal goed met je gaat! Veel plezier nog... XXX -
13 April 2015 - 09:48
Karin :
Hey Anne!
Wat een leuke verhalen om te lezen!
En wat maak je weer ontzettend veel mee!
Dat flexibel en open minded zijn zit bij jou wel goed;).
Echt gaaf om zo lekker te reizen en alles maar op je pad af te laten komen.
Je bent zo weer een hele ervaring rijker!
Heel veel plezier nog en geniet er lekker van!!
Liefs Karin -
15 April 2015 - 09:14
Jose:
Samen met Mw Bouwmeester je mail gelezen!
Je krijgt de hartelijke groten van ons!
Liefs José -
15 April 2015 - 11:04
Jose:
Ha Anne, de groeten bedoelde ik natuurlijk!
Ik ben benieuwd naar de verhalen en misschien foto,s als je terug komt! Het duurt nu niet meer zo lang hè?
De cliënten zijn ook nieuwsgierig naar je verhalen en vragen regelmatig of ik nog wat van je gehoord heb, leuk joh.
Nou Anne , als je in de gelegenheid bent schrijf je nog maar eens weer wat !
Doei doei. Gr Jose
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
