Uitdagend

Ik kan bijna niet geloven dat ik over 1 week weer in Nederland ben. Het lijkt onwerkelijk en ik probeer de gedachten te ontvluchten. Momenteel is het avond en zit ik in een bar met echte sakalava muziek en een oude beeldbuis tv met grote schuddende negerbillen op het scherm. Ik ben gefascineerd hoe vrouwen dat doen. Tussen de nummers door hoor ik de zee. Ik ben op Nosy Komba. In een oude gammele boot ben ik aangekomen op dit rustige paradijselijk eiland. Na 3 uur wachten op voldoende passagiers op het vaste land vertrok de boot. De vakantie is nu toch echt begonnen. Ik vul de dagen hier met duiken op 20 meter diepte, snorkelen, heerlijk verse vis als maaltijden en maak mij vooral niet te druk! Gisteren ben ik naar een leuk feest geweest met nieuwe vrienden op een ander eiland. Echt een strandfeest met heel veel dansende en uitbundige mensen. Geweldig!
Het mada clinics avontuur zit erop. Het heeft alle facetten gehad. Het was vooral uitdagend laat dat voorop staan. Het heeft mij enorme voldoening gegeven en ik ben eigenlijk wel trots op mijzelf dat ik het doorstaan heb. Het was alles behalve gemakkelijk. De makkelijkste weg kiezen zit dan ook niet in mijn aard. Het mada clinics avontuur sloeg wel alles. Ik heb het momenten moeilijk gehad en strugglede met veel dingen maar desondanks kunnen genieten van eervol werk: mensen hun gezondheid verbeteren. Het bestede bedrag was groot. Soms wist ik gewoon niet waar aan ik het geld het beste kon besteden. Het is goed gelukt. Het grootste gedeelte ongeveer 70% is besteed aan het kopen van medicatie. Omdat de opslagruimte niet al te groot was, kon niet al het geld daar aan besteed worden. De andere 30% is besteed aan de inboedel van een kliniek in Majthara. Elke vrijdag gaan we met een tas vol medicatie naar Majthara om mensen te helpen. De kliniek daar was nog niet af en we deden de consultaties in een huis van een bewoner. Zittend op de grond en zieke mensen onderzoeken op de grond. Nu is er een bed zodat zieke mensen kunnen liggen, er is een tafel en er zijn stoelen. Ook is er geld besteed aan mosquitonets voor de inwoners van Moventibao en Tanobao en goede schoolboeken die ontbraken voor de schoolkinderen in Moventibao. De bankrekening is helemaal leeg en alles is besteed. Nogmaals allen bedankt voor de steun. Dankzij alle donaties zijn mensen geholpen die het echt hard nodig hebben. Kinderen met longontsteking, zwangere vrouwen die profylaxe kregen voor de behandeling van malaria en ijzertabletten, veel wormbehandelingen voor hele families waarvan met name kinderen die deze behandeling hard nodig hebben. Zij zijn namelijk al ondervoed en een worm kan dan grote consequenties hebben op de ontwikkeling. Er is geen sprake van hongersnood maar een eenzijdig dieet voornamelijk bestaande uit rijst en bladeren. Amper groente en af en toe vlees en fruit. Ook zijn er mannen en vrouwen met chlamydia geholpen, mensen met wonden en kinderen die bijna allemaal langer dan maanden hoesten. Mensen kwamen met allerlei problemen: jeukende uitslag, koorts door wat voor reden dan ook, erectieproblemen, bekkenontsteking, maagzweren, diabetes, abcessen, uitdroging, dubbelzien, blaasontstekingen, oor en keelinfecties echt van alles. Ook veel onverklaarbare klachten. Er werd naar mij gekeken alsof ik alles wist. Dokter Daniël, een 70 jaar oude militaire dokter heeft weinig kennis en geeft zomaar wat medicatie. Ik heb mijn best gedaan om hem dingen te leren: zoals een paracetamol is pijnstillend en koortsverlagend. De basiskennis heeft hij niet in huis. Het was lastig om hen nieuwe dingen bij te brengen en ik heb geconcludeerd dat door zijn leeftijd en houding hij niet meer in staat om nieuwe kennis op te slaan. Dit heeft voor de nodige frustratie van mijn kant gezorgd. Hij geeft bijvoorbeeld aan patiënten die uitgedroogd zijn plaspillen of aan zwangere vrouwen antibioticakuren die schadelijk zijn voor de foetusontwikkeling.
De dagen waren druk met vele wachtende patiënten. Op zondag waren kwamen er meestal niet zoveel patiënten en dit was dan ook de dag om op te laden. Ik heb mijn tijd besteed aan het vlechten van een mandje met mama flaffy wat de lokale bevolking erg kon waarderen. Moventibao blijft een prachtige plek zo tussen de bergen verstopt. Er zijn denk ik nog maar weinig plekken op de wereld waar het zo donker kan worden en waar alleen in de avond de maan en de sterren het dorp van licht voorziet. Je kunt in de wijde omgeving geen enkel licht zien branden. Ook waren was de vroege ochtend een moment waar ik op kon laden door yoga en meditatie wat ik daar elke dag beoefend heb. Het opladen heb ik nodig gehad omdat gedurende de dag zoveel op mij af kwam. Ik heb het gevoel gehad ‘de tent’ te moeten runnen omdat elke vorm aan
leiderschap ontbrak. Ook nam ik elke beslissing qua behandeling en. Ik vraag mijzelf nu nog steeds af of ik bepaalde dingen goed gedaan heb. Ik heb veel geleerd en dook in de avonden ook in de boeken om met een zaklamp meer te lezen over ziektebeelden en de behadelingen ervan. Ik ben bang dat ik dingen gemist heb maar ik heb gedaan wat ik kon en welke medicatie beschikbaar was. Vaak roeien met de riemen die je hebt. Een speerpunt was met name mensen leren dat ze bijvoorbeeld 3 liter water per dag moeten drinken om gezond te blijven. Vaak blijft het maar bij een liter in het hete weer.

Er zijn momenten geweest dat ik mij enorm eenzaam heb gevoeld. Nono die verliefd is en mij niet kon vergeten. Wanneer het hem duidelijk werd dat ik zijn liefde niet ging beantwoorden werd hij ziek van liefdesverdriet zo erg dat hij hardkloppingen kreeg, niet goed meer sliep, niet meer kon eten en als hij at overgaf en vooral heel chagrijnig was. Hij was de enige persoon die goed Engels sprak en waar ik elke dag mee samenwerkte. Als het weer iets beter met hem ging gooide hij alle tactieken erop los om mij te winnen. Wanneer hij merkte dat het niet ging werd hij weer ziek en bromde hij erop los. Hij was ontzettend jaloers en vond dat ik flirtte met andere mannen. Hij was enorm beschermend en ik voelde mij soms opgesloten. Regelmatig moest ik mijzelf herinneren aan het feit dat ik hier voor de mensen was.

Op een donderdag kwam er een gewonde patiënt, Eric naar de kliniek die door een plank van de brug gezakt was en 10 meter naar beneden gevallen was in het water. Zijn oksel was terecht gekomen op een stronk hout en had een wond van 15 cm gemaakt. Het was 4 uur in de middag Eric bloedde flink en hij had al 6 km gelopen om de kliniek te bereiken. Hij zag bleek en zweette. Mensen uit het dorp kwamen kijken en iedereen keek naar mij en vroeg dokter wat ga je hier aan doen? Ik raakte lichtelijk in paniek: het ziekenhuis is geen optie, het is te ver weg dat zou hij niet overleven. Het bed uit de kliniek werd naar buiten gedragen vanwege het licht buiten en zo midden in een Afrikaans ogend dorp lag Eric op het bed te bloedden. Ik kon vlees, spieren en in de holte van zijn oksel kijken, een groot zwart gat. Eric had veel pijn en hij kreeg een injectie voor de pijn. Het bloeden werd met schone doeken geprobeerd te stelpen. De mensen uit het dorp werden weggestuurd. Ik werd er onrustig van en onzeker nam ik beslissingen. Niemand had eerder zo’n situatie meegemaakt. Ik besloot om de wond te hechten nadat ik het gereinigd had. Ik wist niet wat er in de holte zat voor viezigheid maar het gat moest dicht. Met een boek op Eric zijn buik met een voorbeeld maakte ik de eerste hechting. 13 hechtingen later bekijk ik het resultaat. Het is geen meesterwerk maar dicht is het wel. Eric bleef een week logeren en wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Hij krijgt 3 keer daags een hoge dosis antibiotica, paracetamol met codeine en ijzertabletten. Ik ben bang dat hij tetanus krijgt. De tetanusinjectie is niet aanwezig in de kliniek. Wanneer de wond pus uitscheidt, ben ik bang dat de hechtingen verwijderd moeten worden zodat het pus eruit kan. Maar wat doen we met een wond, geen materialen om een wond van deze grootte te behandelen. Eric moet naar het ziekenhuis. Hij zelf heeft geen geld en ik betaal zijn ziekenhuisrekening. Ik wil dat er een professional kijkt naar de wond, ik weet het ook niet. De reis naar het ziekenhuis word Eric 7 km de berg afgedragen en door sterke mannen uit het dorp en hij wordt gedragen om de rivier over te steken. Hij is niet sterk genoeg om deze afstand af te leggen. De arts in het ziekenhuis neemt de tijd voor hem geeft hem een tetanusinjectie en stuurt hem weer terug naar ons. De wond is geen enkel probleem volgens hem. Ik heb er geen goed gevoel over. En we zijn met uitzondering van de tetanus injectie niet veel opgeschoten. 3 dagen voor mijn vertrek heb ik de hechtingen verwijderd de wond zat dicht maar ziet er geïnfecteerd uit. Omdat ik vertrek weet ik niet hoe het afgelopen is. Ik hoop het beste.

Om nader kennis te maken met de medicijnmannen in het dorp en omdat er bijna iedere dag geesten opgeroepen worden, werd ik toch wel een beetje nieuwsgierig. Papa Dudu, de medicijnman vond dit geen probleem en voor 2 sigaretten en 200 ariary (5 cent) komt hij dan ook langs. Papa Dudu was zn koe kwijt geraakt waardoor zijn eerst prioriteit was om zijn koe terug te vinden in de vallei. Na de zoektocht van 3 dagen was Papa Dudu dan toch echt klaar om dieper in m’n ziel te kijken. En gedurende de avond kwam papa met een plastic zak vol met gedroogde mais, 5 munten, een kaars, stukken hout en gedroogde bladeren. Dudu begon te praten, en probeert contact te maken met zijn eigen spirit. Hij pakte mais en begint rijen te maken van 1 of 2 mais stukjes. Ik kijk toe en wacht geduldig. De sfeer is een beetje duister. Nono vertaald zo nu en dan wat papa Dudu mompelt: Mag ik de geesten van Anne spreken. Ze komt van ver en ik kan haar taal niet spreken. Ik moet soms een beetje lachen, ik kan van alles verwacht maar mais, nee dat niet. Papa Dudu verteld na enige tijd de mais stukjes geobserveerd te hebben dat ik een hele krachtige spirit heb en een bad spirit. Ondertussen rookt papa de sigaretten. Een bad spirit kan je zomaar krijgen door bijvoorbeeld een verkeerd stuk fruit met black medicine te eten. Ik vind het nogal zweverig maar gelukkig kan Papa Dudu met een ritueel de bad spirit verwijderen en wanneer die verwijderd is kan ik volgens hem een relatie met iemand opbouwen. Want papa kan zien in het mais is dat ik een dochter krijg en dat ik verliefd zal worden. Om de bad spirit te verwijderen moet ik terug komen want papa moet nog een speciaal stuk hout uit de jungle halen. En zo de laatste dag in Moventibao wordt mijn boze geest verwijderd. Met behulp van honing, verschillende soorten hout, gedroogde bladeren en parfum. Na een heel ritueel moet ik een beetje gerasp hout opdrinken met water en de rest over mijn hoofd gooien. En de rest krijg ik in een rode doek gewikkeld mee naar huis om altijd met mij mee te dragen. Wanneer ik niet lekker in mijn vel zit kan ik altijd dit zelfde ritueel weer uit kan voeren. Deze avond is speciaal en een bijzondere afsluiting is van het Moventibao avontuur.