Een goed begin

De reis begint al super goed, nog geen uur in Madagaskar had ik een geld, een simkaart, beltegoed en nieuwe vrienden. Vooral dat laatste is helemaal leuk. De vlucht van Nairobi naar Madagaskar zat ik naast Coco. Samen konden we van de zonsopgang genieten met uitzicht over de Kilimanjaro. De nieuwe vriend, die ik ontmoet had omdat we de laatste vlucht gedurende 4 uur mijn Madagassisch geprobeerd hebben te verbeteren. Coco vertelde dat hij in Frankrijk werkt en studeert en zijn inmiddels geboren dochter nog niet heeft ontmoet. Spannend hoor, al kreeg ik het idee dat ik het spannender vond. Aangekomen op het vliegveld ontmoette direct de hele familie en ondervond direct al mijn handicap: gebrekkig frans. Na wat problemen met het visum (oef toch opgelicht in Rotterdam), vervolgende we onze reis naar de ambassade. Ik heb namelijk een visum voor een maand en dit moet 3,5 worden. Ik liep direct al tegen de bureaucratie aan. Kreeg een briefje mee aan welk papierwerk ik moet voldoen, flinke stapel. Komt wel goed.. Eerst maar eens lekker uiteten. M’n eerste maaltijd in Madagaskar is eigenlijk best smakelijk. Rijst met een soort spinazie drapje, en daardoorheen heel erg vet spek van een big.. met die vakantiekilo’s komt het hier ook wel goed. Na het eten wordt ik naar een hotel gebracht door de hele familie dichtbij het vliegveld en zo de eerste uren in Mada ben ik warm verwelkomt. Ik blijf ik niet lang meer op, het is ten slotte een erg lange dag geweest. Ik voel mij een uit het veld geslagen en het communiceren gaat ontzettend moeizaam. Ook kan mij even niet meer bedenken waarom ik dit zo graag wilde. Ik maak een nacht van 15 uur en voel mij gelukkig stukken beter en fijner de volgende dag.
De eerste indruk is dat zelfs rondom het vliegveld wordt je nagekeken en in de steden is veel armoede. Meestal rondom het internationale vliegveld in een land zijn mensen wel aardig gewend aan blanken en is het ook allemaal wel aardig ontwikkeld. Madagaskar is een mix tussen Azie en Afrika.
Mora mora betekend rustig rustig en daar word ik als snelle en strikte Europeaan al mee geconfronteerd. Ik wacht en wacht op mijn vlucht naar Diego, noordelijk Madagaskar… Weinig mensen zijn op het vliegveld en ik check mijn geprinte vluchtoverzicht nogmaals. Zonder instructies en maar op hoop wacht ik geduldig. Om 13:30, 4 uur later dan gepland mag ik inchecken en vertrekt dan toch echt mijn vlucht. Opgelucht en al.
In Diego maak ik kennis met Angie een vrijwilliger uit USA die al enkele maanden op reis is. En de volgende dag komt er nog een vrijwilliger, Tara. Ook zijn er al 2 vrijwilligers in Maventibao, de plaats waar de kliniek is. Ik ben eigenlijk wel opgelucht dat ik niet alleen van start ga.
Ik maak kennis met Ben, de directeur van de organisatie. Hij is al 71 jaar en heeft een hoop meegemaakt waar hij dan ook uitgebreid over verteld. Ik kom tijdens deze ontmoeting veel over hem te weten en eigenlijk niet zoveel over de kliniek. Hij woont al jaren in het buitenland en in de afgelopen 3 maanden zijn er geen vrijwilligers geweest en zijn kennissenkring is beperkt.
Angie en ik besluiten de volgende dag wat baobabs te gaan bekijken in een tuin. Voordat de tuctuc driver doorheeft waar hij naar toe moet gaan (shit had ik nou toch maar een cursus frans gedaan ) brengt hij ons naar een berg. We besluiten er maar voor te gaan ook al lijkt het niet op een tuin. Op slippers met net genoeg water klimmen we door tunnels en weten we de top te bereiken, het uitzicht is het meer dan waard.
De volgende dag om 6 uur staan we op om inkopen te doen voor de kliniek. Voor mama Flaffy de kokkin van Maventibao kopen we veel eten op de markt. Wat hou ik toch van de markt er gebeurd altijd veel en je komt ogen te kort. Overal bedrijvigheid van vrouwen die kruiden verkopen, of marktmannen met alleen aardappelen en uien. Of een kraam met alleen paraplu’s en dan 4 op een rij die dezelfde producten verkopen. Sterke gespierde mannen nat van het zweet trekken grote karren met voedsel voort. In de stad kopen we medicijnen voor de kliniek. Alles is zonder recept zo verkrijgbaar.
Op naar Maventibao voor het echte avontuur.