De eerste dagen

6-2
Zaterdag is het dan zover. Na een maaltijd hutspot met Unox worst vertrekken we met 3 auto’s richting Schiphol. Onderweg zijn er nog geen zenuwen maar als ik op Schiphol sta voel ik mij onrustig worden. Ik kan mij in een keer niet meer voor de geest halen hoe het vliegen gaat en hoe de boarding pass werkt. Ook staat op mijn ticket mijn voor en achternaam nog omgedraaid. Gelukkig wordt het allemaal geaccepteerd en mag ik op weg naar India. Na het afscheid van iedereen is het dan echt zover India here I come!
Bij de gate aangekomen blijk ik naar een andere gate te moeten en eenmaal in het vliegtuig blijkt de vlucht 45 minuten vertraging te hebben. In London moet er gehaast worden om de volgende vlucht te halen. Het gaat allemaal gemakkelijk. Het inchecken gaat goed en ik kan de gates snel vinden. In het vliegtuig naar Mumbai besluit ik maar eens aflevering 1 van Lost te kijken. Marye vertelde mij dat het een fantastische serie zou zijn. Maar ze is net vergeten te vertellen dat in de eerste aflevering er een vliegtuig ongeluk gebeurt. Echt rustig zit ik niet meer. Ik besluit maar wat muziek te luisteren en een beetje te dutten. Later komt de stewardess mij vertellen dat mijn backpack nog in Londen staat. Beetje jammer…
Na een 9,5 uur lange vlucht ben ik eindelijk weer op indiaanse bodem. De mensen, de geur, de manier van knikken met het hoofd, het accent… veel herkenbare dingen. Ik moet 4 uur wachten op de laatste vlucht. Eerst doe ik navraag naar mijn backpack. Na wat geregel wordt volgens mij de backpack naar de universiteit gestuurd. Ik hoop dat hij snel komt, want zoveel nuttige dingen heb ik nou ook alweer niet in mijn handbagage. Tijdens het wachten wordt er door een Indiaanse man werkzaam op het vliegveld gevraagd naar mijn telefoonnummer en of ik getrouwd ben. Nog geen uur in India en ik heb al een nummer gescoord :) Later kom ontmoet ik twee Indiaanse mannen en een vrouw uit Schotland. Allemaal gaan ze naar een andere plek in India wel besluiten we om samen te eten. Ik voel mij moe en vies. Maar ik heb er zoveel zin in om eindelijk de reis te kunnen vervolgen.
De laatste reis gaat goed. Het overstappen gaat ook een stuk makkelijker zonder backpack. Scheelt een hoop gesjouw. Wanneer ik naar buiten loop kijk ik al naar een taxichauffeur die een bordje vast heeft met mijn naam. Ik kan hem niet vinden. Wel zie ik Chethana met haar man en dochter. Zelf de moeder van Chethana is mee gekomen. Echt fantastisch om haar weer te zien. Ze vraagt direct of ik met haar mee ga en of ik wat wil eten. Het is zo leuk. Zonder er over na te denken stap ik bij hun in de auto. Ik ben de hele taxichauffeur vergeten. Onderweg in de auto maken we foto’s. We eten te pittig voedsel van de straat. Oh dat kan ik echt niet aan. Ook is het verkeer een grote chaos. Ten eerste moet ik wennen dat het verkeer hier aan de andere kant rijdt maar daarbij komt dat er zigzaggend gereden wordt. Via links en rechts worden er auto’s ingehaald, motoren met een heel gezin erop en vooral veel getoeter. Het gaat ook allemaal net goed. De man van Chethana, Saiprasadpai heeft de spiegels van zijn auto ook ingeklapt uit voorzorg. Als ik vraag waar we naar toe gaan, zegt hij dat we naar zijn huis gaan. Ik vertel hem dat er eigenlijk op mijn gerekend wordt in de Campus door Blessy. Wanneer we Blessy bellen verteld ze dat de taxichauffeur anderhalf uur op mij heeft gewacht. Ik voel me heel erg schuldig en kan mijzelf wel voor mijn kop slaan. Chethana en Saiprasadpai zeggen dat het niet mijn schuld is. Zij spreken met Blessy aan de telefoon in het Hindi en alles gaat langs mij heen. Ik voel mij er nog niet helemaal lekker over. Inmiddels zijn we al 2 uur onderweg en ik moet plassen. Eerst stoppen we aan de kant van de weg. Maar het is toch wel erg druk op straat om de broek op de enkels te laten zakken. Achteraf had ik toch beter daar kunnen plassen want later stoppen we bij een eettentje. Ik word al erg nagestaard wanneer ik naar binnen loop. Ik zeg maar vriendelijk gedag en ik loop naar het toilet. Het is een gat met kakkerlakken.
Onderweg verteld Chethana dat haar dochter ziek is en dat we nog naar het ziekenhuis moeten. Later in het gesprek blijkt het de zus van Saiprasadpai te zijn, zij is namelijk verpleegkundige. Een uur later zijn we bij de zus. Ik word welkom ontvangen. Ik krijg gelijk van allerlei eten voor geschoteld. Vis en een soort rijstpannenkoeken. Erg lekker! Ondertussen wordt het kindje van Chethana nog gespoten met een of ander medicijn. Saiprasadpai verteld mij in gebrekkig Engels dat hij van een hogere kaste is als Chethana. Hij is vegetarisch omdat hij bij een hogere kaste behoort. Sinds Chethana en hij getrouwd zijn is Chethana ook vegetarisch.
Later zijn we naar het huis van Saiprasadpai gegaan. Een vrij groot huis. Saiprasadpai zijn broer en ouders wonen er ook. Ik lig nu in bed op een kamer met Chethana en Saiprasadpai en de baby. Ik heb een Indiaanse pyjama aan. Ik ben erg moe maar ik kan toch niet slapen. Morgen gaan we met de auto naar Manipal om een rondleiding te krijgen op de universiteit en de stageplek. Om 6 uur gaat de wekker, dus voor nu maar een poging om te slapen.


Liefs Anne