Manipal

7-2
Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Het doet mij goed! Inmiddels ben ik 2 dagen in Manipal. Ik heb een internet verbinding in de kamer van het hostel dus dat is goed nieuws!
Maandag ben ik vanaf Kadaba naar Manipal gegaan met de auto. Door Chethana en haar man werd constant gevraagd of ik niks te kort kwam. Soms wordt er wel een beetje gek van. Ik kon maar kort in Kadaba blijven vanwege de afspraken met de Universiteit. De reis naar Manipal duurde 2,5 uur. Een erg leuke reis en ontzettend veel gezien. Soms hield ik mijn hart vast vanwege het verkeer. Wat een chaos!
Het weer is echt warm dus zonnen is er niet bij want dat hou je niet vol. Ik ben dus nog totaal niet bruin geworden. En de komende maanden stijgt te temperatuur alleen maar, dus ik blijf waarschijnlijk een bleekscheet :)
Ik verblijf nu in een hostel samen met een huisgenoot. Het hostel is alleen voor vrouwen. De kamer is klein. Er staan 2 bedden in en 2 bureaus en er is een emmer met water om je te wassen met een wc (thank god een normale wc). Mijn huisgenoot is een indiaans meisje Liz van 19 jaar. Ze zit in het tweede jaar van haar opleiding tandheelkunde. Erg lief en leuk meisje. Ze is christelijk en verteld mij veel over India. In India wordt het gat tussen arm en rijk alleen maar groter. Ze vertelde ook over een jongen en dat ze een keer had gezoend met een jongen. Het ging de hele klas en het hostel door. Want het kan toch echt niet zoenen met een jongen. Een vriendin van haar heeft een vriendje. Toen ik aan haar vroeg of zij het niet lastig vond dat de jongen niet bij haar langs kan komen in het hostel (jongens zijn namelijk verboden) vertelde ze dat ze het niet wilde omdat je van god moet wachten tot je getrouwd bent. Ik heb wijselijk mijn mond gehouden.
Gister heeft Liz mij meegenomen naar Pooja een hindoeïstische viering ter eren van de god voor education. Het was wel grappig. Er werd gedanst en ze zongen veel liederen want dan mooi moest zijn, maar ik vond eigenlijk eerder kattengejank. (Zie filmpje, sorry ben niet zo erg goed in filmen)
Ik heb nog moeite met het Engels. Omdat het Indiaanse accent erg moeilijk is om te verstaan. Ik zal er vanzelf wel aan wennen denk ik! Vanaf dinsdag ben ik druk met rondleiding en kennismaking met allerlei mensen. De universiteit is echt mooi! Het is groot en het schijnt een van de beste universiteiten te zijn in India. Er komen studenten uit het hele land naar deze universiteit en nog best veel internationale studenten o.a. Europeanen maar vooral studenten uit China en Sri Lanka.
Vandaag ben ik naar de stageplek geweest. Er zijn 28 bedden voor de psychiatrische patiënten. Mannen en vrouwen zijn gescheiden. Er staan ongeveer 14 bedden in een vrij kleine ruimte. Er zijn voor de rest nog 2 ruimtes, namelijk de classroom en er is een 1 persoonskamer. Patiënten met verschillende stoornissen leven met elkaar. Er werken psychiaters, psychologen, masterstudenten en verpleegkundige. De hiërarchie is er goed merkbaar. Als student verpleegkunde sta je echt onderaan de ladder. Je hebt niks te vertellen en moet alles aannemen als waarheid van een arts. Het is zelfs disrespectvol om tegen een arts in te gaan. Als verpleegkundige volg je de opdrachten van een arts en dat is het. Ook is er voor mij een taalbarrière. Er wordt Engels gepraat maar het accent is zover aanwezig dat het lastig is voor mij om het te verstaan. Patiënten kunnen geen Engels dus er is geen mogelijkheid om mondeling contact te maken met een patiënt. Het voelt niet goed aan. Ik vind het ook erg lastig om mijn opdrachten te implementeren in de praktijk. Er zijn weinig mogelijkheid om een plan te maken met een patiënt en ook kwaliteitsverbetering is lastig vanwege de hiërarchie.
Vandaag ben ik aanwezig geweest bij een 'discussion'. Een master medical student heeft een gesprek gehad met patiënt en familie. De discussion vond plaats in een ruimte waar psychiater, 2 psychologen zaten aan het hoofd. Daarbij stonden 2 stoelen voor de patiënt en familielid, dit geval de man van de patiënte. Voor de rest was er een publiek van ongeveer 13 mensen waaronder ik. Het publiek was echt een publiek, wij zeiden niks moesten luisteren. Eerst werd de patiënt besproken na aanleiding van het gesprek met de master medical student. Dit werd erg feitelijk gebracht. Het ging over de achtergrond informatie. Maar nog prima te volgen. Later komt de patiënt en familielid binnen om een gesprek te hebben met de psychiater. Het gesprek was in de lokale taal dus ik verstond er niks van. Na het gesprek wordt er om reactie gevraagd uit het publiek door de psychiater. Maar eigenlijk vraagt hij niets en verteld alleen maar. De inbreng van het publiek is nihil. Ook hoorde ik later de een verpleegkundige niet aanwezig hoort te zijn bij deze discussion omdat het niet hun werkveld is. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat ik hier ga rond lopen.
Ik ben ik naar Blessy gegaan. Het gesprek ging goed. Ze probeerde mij te begrijpen maar zij raadde mij aan om met Ms. Anice te praten. Ms. Anice is zelf namelijk ook in het buitenland geweest. Anice snapte wel wat ik bedoelde, zij zei dat ik een cultural shock mee maak. Voor het taalbarriére heb ik iemand nodig die het voor mij vertaald. Dat zou een master student kunnen zijn. Het een oplossing voor het probleem alleen vind ik het geen oplossing in de psychiatrische setting. Ik heb het gevoel dat ik dan niet kan laten zien wie ik ben omdat ik het gevoel in een gesprek niet goed over kan brengen. Maar ik zal eerst moeten ondervinden hoe dat in zijn werk gaat.
Ik heb afgesproken dat ik morgen bij een psychiatric rehabilitation clinic ga kijken. Dus dat wacht ik sowieso af. Ik heb met mijzelf afgesproken dat ik het sowieso een week ga proberen. Vanmorgen tijdens de discussion kwam het bij mij op om nu gewoon lekker te gaan reizen een stage te doen in september in Nederland zodat ik goed voorbereid het werkveld in kan. Misschien is het werken als verpleegkundige in een land zoals India niks voor mij en moet ik gewoon het bij rondreizen houden. Alleen vind ik het lastig dat ik dan mijzelf teleurstel en zoveel anderen om mij heen met hoge verwachtingen. Maar toch is het lastig om de gedachten los te laten. Ik probeer sterk te zijn en ik weet dat dat ook wel in mij zit. Ik probeer er positief in te staan, alleen vind ik het lastig om mijzelf te motiveren als ik er niet met mijn gevoel achter sta. Ik probeer positief te blijven, en dat lukt ook nog aardig. Omdat het vandaag allemaal gebeurt is, zit ik nog best hoog in mijn emotie.

Voor de rest vermaak ik mij hier prima en ik geniet van mijn verblijf. En gelukkig komt mijn backpack morgen :)