12-2

Dag lieve mensen!
Bedankt voor alle lieve berichtjes! Ook zoveel mensen die mij verhalen lezen waar ik het niet van verwacht had. Echt super!
Ik kom net terug van een meeting met de faculteit Verpleegkunde. Ik moest daar mijzelf voorstellen voor ongeveer 20 mensen en praten in een microfoon. Helemaal niks voor mij. Maar ik heb het gelukkig weer overleefd!

Hier gaat alles goed. Ik vermaak mij prima. Alleen heb ik wel het gevoel of ik weer 16 ben! Ik let hier erg op wat voor kleding ik draag. Blote schouders en korte broeken zijn niet gewenst. Ook is het raar om als vrouw in India te roken. Ik rook dus maar stiekem (lees: verstoppen achter auto’s en stiekem uit het raam in het hostel zoals nu). Daardoor rook ik wel een stuk minder en zit ik als kettingroker er zelfs over te denken om te stoppen. India is zó ontzettend goed voor de gezondheid!
Inmiddels is mijn backpack aangekomen en heb ik weer eigen spulletjes. Dat is toch wel fijn. Wel mis ik een slipper en een woordenboek. Maar ik ben al blij dat mijn spullen er zijn!

Ik ben donderdag naar de psychiatrische rehabilitatie kliniek geweest. De kliniek is er pas sinds een jaar en alles zit er nog nieuw uit. Er zitten op dit moment 25 patiënten. Het gaat om mannen en vrouwen met verschillende stoornissen. Drie van de patiënten kunnen Engels verstaan en één patiënt kan Engels praten. Ik heb al een aantal zaken gezien waar ik wel wat mee kan zoals de rapportage. In de kliniek is één verpleegkundige werkzaam. Ik loop alleen hier tegen het probleem aan dat die verpleegkundige geen Engels kan. Verder loopt er in het gebouw een manager, twee schoonmaakster en een activiteitenbegeleidster rond. Elke week komt er een psychiater langs. Ook is er bijna elke week een nieuwe eerstejaars verpleegkunde student die een week meeloopt. In de kliniek heeft de verpleegkundige niet veel te vertellen. Omdat de verpleegkundige die er werkzaam is geen Engels kan wordt het lastig om door haar begeleid te worden. Maandag ga ik een afspraak maken met Blessy. Ook ga ik volgende week nog psychiatrische afdeling van een government ziekenhuis in Udupi kijken. Omdat het een ziekenhuis is die door de regering subside krijgt, zijn de omstandigheden er slechter. De prijs voor een behandeling ligt er ook veel goedkoper en vooral armere mensen gaan naar dit ziekenhuis toe. Udupi ligt 10 km van Manipal en is goed bereikbaar met de bus. Om misverstanden uit de weg te helpen: ik heb het echt naar mijn zin hier en ik geniet erg van mijn verblijf. Ik weet alleen nog niet of ik mijn stageplek door ga zetten. Anders ga ik gewoon lekker reizen. We zullen zien hoe het allemaal loopt!
Gister ben ik samen met Neethu naar Udupi geweest. Neethu is ook verpleegkunde student. In Udipi heb ik nieuwe slippers gekocht en we zijn naar een Hindoestaanse tempel geweest. De sfeer in de tempel was erg warm. In de tempel zijn veel kleine kamertjes met veel goud, beelden en knielende mensen. Ook waren er brahamen aanwezig. Dit zijn priester en behoren tot de hoogste kaste. Van een brahaam heb ik nog een mooie stip op mijn hoofd gehad en nog wat heilig water gedronken. In de tempel waren zelfs koeien. Erg leuk om een keer te zien en mee te maken.

Samen met mijn kamergenoot Liz, ga ik regelmatig uit eten. Het kost echt niks en ik ben allerlei gerechten aan het uitproberen. Vaak eten we in het hostel. Het eten is echt verrukkelijk. Alleen krijg ik in de ochtend de rijst wat moeilijk weg. Soms krijg ik nog wat waterige ogen door de pittigheid van het eten.

Ik hou er voor nu mee op, want ik ga namelijk naar het strand. Ik moet eerst nog wel even een badpak kopen :) Ik wil jullie trouwens helemaal niet jaloers maken :p

Liefs uit India

P.S.
@Joke
Het lijkt mij fijn als je kennis om mijn verhaal reageert. Wie weet het ze wat tips! Bedankt voor de hulp.