Namaste Nepal

Wat was het leuk om Elise weer te zien! Ook al hadden we al meer dan een jaar geen contact meer gehad het voelde direct weer goed aan. Na uren praten in het hotel om elkaar een update te geven zijn we rond gaan lopen in Tamel het centrum van Kathmandu. Erg druk en veel souvenirs winkels. De volgende dag zijn we maar wat gaan lopen en we moesten maar is gaan lezen in de lonley planet want beide hadden we ons niet echt voorbereid. We zijn gaan lezen op Durban Square. Een plek vol met tempels en de Kumari. Dat is een meisje die door de lokale bevolking als god wordt beschouwd. Ze moet aan 32 lichamelijke kenmerken voldoen en ze wordt 3 keer de stuipen op het lijf gejaagd, maar als godin huil je dan niet. Ook mag je geen foto’s van haar maken want dat brengt ongeluk. Het schijnt zo te zijn dat als je trouwt met een ex godin dat het je huwelijk niet ten goede komt. Want als het de godin ongesteld wordt ze door een ander opgevolgd. De tempels waren niet zo mooi als in India maar toch wel indrukwekkend. Die avond zijn we op een typisch traditioneel feestje beland. Erg veel begrepen we er niet van want het was een soort karaoke en cabaret. De traditionele muziek waren we naar 2 uur ook wel weer klaar mee. Toch was het leuk om sfeer te proeven. Op de terugweg naar het hotel dachten we verdwaald te zijn dus schoven we de eerste de beste voorbijganger het kaartje van het hotel onder zijn neus. Helaas bleek de man blind te zijn. En om het nog gênanter te maken bleken we al voor het hotel te staan. De man verontschuldigde zich vreselijk omdat hij ons niet kon helpen. Gelukkig zag hij niet dat we er al waren.
De volgende dag hebben we een bezoek gebracht aan een boeddhistisch tempel op een top van berg. Het koste heel wat energie aangezien de temperatuur hoog was en er heel wat treden beklommen moesten worden. De tempel wordt ook de apentempel genoemd. Echt overal springen de apen voor je voeten. Ik had het er niet zo op.. Onderweg waren er vrouwelijke bedelaars met hun kinderen. We moesten onderweg echt even uitpuffen op een banken en al snel waren we omringd door de bedelende kinderen. Wij beide zijn er geen voorstander van om kinderen geld te geven. In plaats daarvan zagen wij een jongen suikerspinnen te verkopen. We dachten dat het verstandig was om de lokale economie te stimuleren en de kinderen van genoeg suikers te voorzien. Twee vliegen in een klap dachten wij. Na 10 suikerspinnen gekocht te hebben bij de beste jongen liepen we verder en zagen we al snel dat de moeders de suikerspinnen weer terug verkochten. Een teleurstelling…
De tempel was leuk en toeristisch . Het uitzicht was om van te genieten. Om Elise te laten wennen aan het pittige eten had ik haar een komkommer aangesmeerd waar ‘wat’ chilli op zat. Na een paar happen liep Elise rood aan en begon ze te zweten maar dapper heeft ze de hele komkommer opgegeten. Na een luchtige kennismaking begonnen 2 GRUWELIJKWE dagen. Na de tempel zijn we naar de crematieplek voor hindoes gegaan. Een indrukwekkende, onvergetelijke en gruwelijke belevenis. Mensen worden aan de oever van de rivier in de open lucht verbrand. Eerst zagen we van een afstand dat de lijken worden ingebouwd met hout en vervolgens worden aangestoken. Het was wel apart omdat een de ene kant van de rivier de lijken gecremeerd werden en de as vervolgens in het water werd geveegd en aan de andere kant kinderen speelden in het water en er vrouwen kleren aan het wassen waren. Op een gegeven moment stonden we op een brug en konden we een crematie van dichtbij bijwonen. We zagen alle rituelen en emoties bij de twee zonen. Erg bijzonder om te zien. Ook lagen er lijken met hun voeten in het water. De lijken waren gewikkeld in doeken maar het gezicht, voeten en armen waren zichtbaar. De zonen raakten het lichaam aan alsof niks was. Na veel wierook branden begonnen ze met het verbranden van het hoofd. Na 20 minuten brandde en rookte het lichaam al aardig en begonnen de werkers in het lijk te porren met een bamboestok. Dit zorgde voor gruwelijke taferelen waarin afgebrande ledematen weer terug in het vuur werden geduwd. Ondertussen waren we er bij gaan zitten en kwam er een autistische jongen naar ons toe die dakloos was. Ook ik werd door hem gepord. Uiteindelijk is de jongen weggejaagd met stok door een andere vrouw. De jongen wilde duiken in het ondiepe water. Wij hielden ons hart vast. Het lijk brandde ondertussen maar door. En op dat moment begon dezelfde vrouw tegen mij te praten over haar uitzichtloze leven. Ze was namelijk dakloos en had dochter. De vrouw was door haar man en familie verlaten en verstoten. Haar beide ouders waren al overleden. Ze bedelde op straat en had ook een autistisch kind bij zich die op straat is achtergelaten door haar ouders. (autisme of geestelijke ziekte is totaal niet geaccepteerd en is nog steeds een grote taboe) OP een gegeven moment kon ik wel huilen. Het was alles bij elkaar de verdrietig zonen, de aparte sfeer, de brandde ledematen, krijsende vrouwen, de autistische jongen en het luisteren naar de trieste verhalen van de mensen om ons heen. Alle ellende leek bij elkaar te komen. Om toch een positieve draai aan de dag te geven besloten we om de vrouw en de 2 kinderen uit te nodigen voor een etentje. De taxichauffeur kon zijn lach niet in houden toen hij in een taxi de rare combinatie van 3 daklozen en 2 blanke mensen te vervoeren. Ook op straat werden we aangestaard. Het restaurant zag er modern uit en in eerste instantie werden wij toegelaten en moest de rest van het gezelschap niet naar binnen. Het eten was een bijzondere ervaring. Ze waren gefascineerd door de t.v. En het eten met mes en vork ging niet altijd even soepel. Vooral niet bij het autistische meisje want daar lagen meer noedels op de grond dan op het bord. Ondertussen was er in het restaurant was een live band gaan spelen. Op verzoek van de vrouw speelde de band een hindi song. Ze danste en ging helemaal op in de muziek. Op een gegeven moment kwam de bediending ook een beetje los en probeerde het steeds afzakkende rokje van het autistische meisje dat ook was begonnen met dansen op trekken. Ik voelde mij op dat moment echt goed en het was hilarisch. De band speelde een speciaal nummer voor ons. Uiteindelijk hebben wij ze meegenomen naar het hotel en een kamer voor ze geboekt. Het was echt een bijzondere ervaring. Ook hoe mensen je aanstaren op straat, het plaatje klopt gewoon niet voor hen blanken met ontzettend arme daklozen. Mensen staarde ons aan. In Nepal zetten mensen je echt met alles af. In India bleef dit nog beperkt tot vervoer en souvenirs.. Maar in Nepal echt met alles eten, vervoer, accommodatie. Voor niks hebben ze vaste prijzen. Het hoofd inkomen van het land is ook toerisme omdat China en India veel macht over het land hebben. Zo is er bijvoorbeeld een contract met India afgesloten om hydro-energie goedkoop te verkopen. maar moet Nepal in het droogseizoen het energie tekort weer terug kopen voor een vele duurdere prijs. De elektrische tijd valt regelmatig uit en buiten het regenseizoen komt het voor dat er uren geen elektrische tijd is. De politieke situatie instabiel en demonstraties en staking komen voor. Ik heb het zelf nog niet meegemaakt.
De volgende dag zijn we afgereisd naar Manakanama om dag 2 van de gruwelijk dagen te ervaren. Een plek die heilig is voor hindoes omdat er een of andere god leefde. Tegenwoordig is het een pelgrimsoord. Het geloof is dat al je wensen uitkomen en dat het het huwelijk goed doet voor pasgetrouwde stellen om mannelijke kinderen te krijgen. Om bij het dorp te komen moesten we met een kabelbaan omdat de helling van de berg zo ontzettend stijl is. In het bakje hadden we een prachtig uitzicht over een rivier, bergen en rijstvelden. Het weer was warm. Het gebruikelijk voor hindoes om geiten en kippen te offeren. Je ziet veel mensen met een geit naar de tempel gaan en met een plastic zak lopen met een geslachte geit erin. Er zit dan net natuurlijk een gat in de zak waardoor je overal bloed sporen in het dorp ziet. De sfeer in het dorp was moeilijk te omschrijven. Het zien van de slachtplaats, de sfeer en het bloed overal maakte het onprettig. In het dorp hing de weeïge geur van bloed. Ook verbleven we in een smerig hotel en werd die nacht Elise ziek. De volgende dag waren van plan om een wandeltocht te doen naar een ander dorp. Maar helaas ging mijn backpack stuk en hebben we onze reis vervolgd met de bus naar Pokara. Een super toeristische stad. Het is niet echt mijn ding om in zo’n toeristische plek te zijn. De eerste dag in Pokara hebben we een wandeling gemaakt naar een top van berg om half 5 ’s ochtends om zonsopgang te zien. Pff.. we hebben heel wat treden beklommen. Het uitzicht was fantastisch!
Gisteren hebben we geparaglide. We waren beide we zenuwachtig. Tijdens de voorbereiding –aantrekking van het pak en het krijgen van instructies- waren we wel zenuwachtig. Het is wachten op de juist hoeveel wind vanuit goede richting maakte het nog spannender. Midden in een gesprek met Elise moest ik ineens rennen om op te stijgen. Het is een heel raar idee om van een berg af te rennen en ineens te zweven in de lucht. Wow wat een toffe ervaring. Het was echt hoog. Op het einde hebben deed de professional nog wat trucjes. Echt een achtbaan gevoel. Maar echt super leuk!
Elise is nog steeds niet fit en heeft een voedselvergiftiging. We doen dus even rustig aan. Wel zijn we druk bezig om een trekking te plannen in het Mustang gebied, wat ook wel het verborgen koninkrijk genoemd wordt.
In ieder geval hebben we het naar ons zin in het prachtige Nepal!