In the silence

Afgelopen week ben ik 6 dagen stil geweest. Zes dagen niet spreken en alleen maar in je eigen wereld zijn. Eigenlijk ben ik die 6 dagen alleen bezig geweest met schrijven. Over mijn leven, mijn herinneringen, bijzondere gebeurtenissen in mijn leven en een hoop gemediteerd. Elke dag dank ik voor 10 dingen in mijn leven en elke gedachte is positief of werd vervormd tot een positieve gedachte. Lastig en zeker nog iets wat ik moet leren. Het was intens en bijzonder. Ik ben tot nieuwe inzichten gekomen. Ook ben ik er achter gekomen hoe sterk en machtig gedachten zijn en hoeveel ze je gevoel kunnen beïnvloeden, dus ook hoeveel invloed een positieve gedachte heeft. Soms was het best lastig om stil te zijn, en moest ik geduldig zijn wat er ging gebeuren in plaats van vragen.
Vorige week is mijn oma overleden. Ze is 92 geworden en is vredig ingeslapen. Ik had een keuze of terug komen voor de crematie of in India blijven. Ik heb gekozen om hier te blijven. Voordat ik weg ging heb ik goed afscheid van haar genomen. Zelf ben ik er goed onder en kan ik het een plekje geven. Het is the cycle of life. Hier heb ik samen met de nonnen gebeden. Ik heb veel contact gehad met mijn familie en heb mijzelf toegestaan om Nederlands te praten. Ik heb nog iets geschreven voor de crematie. In gedachte was ik erbij.
Afgelopen woensdag is er een sister onwel geworden. Ze heeft diabetes en had een hypo. Het erge was dat ze haar deur op slot had en we door het raam konden zien dat ze een convulsie kreeg. Niemand weet hoe lang ze daar al lag… Via het raam en de deur van alles geprobeerd om naar binnen te kunnen. Het heeft lang geduurd maar uiteindelijk is door trappen tegen de deur de schuif van het slot gegaan. Er was geen contact met haar te krijgen. In riksja is de sister vervoerd naar het ziekenhuis. Ze ligt nog steeds in het ziekenhuis. Ik ben gister op bezoek geweest. Een klein ziekenhuis en vrij primitief. De dokter had doorgegeven dat we soep en een kokosnoot mee moesten nemen. Volgens de dokter wordt ze weer beter dus laten we het hopen.
Nog een paar dagen en dan verlaat ik Pune. Ik vind het erg jammer want ik heb het hier echt naar mijn zin gehad en heb veel geleerd. Ik heb heel veel zin om Janet, Wilco, Jantine en Bene weer te zien! Janet brengt een dvd mee van de crematie. Ik heb zo ontzettend zin om samen met hun te reizen.. Ik kijk nu al uit naar de reactie op de gezichten van Bene en Wilco op de chaos van India! :D Ik kijk er naar uit om eindelijk weer iemand te zien en te spreken die mijn kent, die weet waar ik vandaan kom en die ik niks hoef uit te leggen!